zaterdag 21 maart 2015

Euglassia Watsonia



"As the discoverer of the species the privilege of naming the creatures falls to me. Allow me to introduce you to Euglassia Watsonia."

Gisterenavond laat de t.v. aangezet en ik kwam terecht in het laatste stukje van een aflevering van Elementary – een Amerikaanse serie rond Sherlock Holmes en zijn onafscheidelijke Watson. Verrassend genoeg is Watson een vrouw, en nog verrassender is dat ze gespeeld wordt door Lucy Liu.
De aflevering eindigt op het dak van het gebouw waar Sherlock woont.  Sherlock Holmes blijkt een imker te zijn !
Later dit jaar komt er een film uit met Ian McKellen als een Sherlock Holmes op leeftijd. Ook in deze film is Sherlock Holmes een imker (“No, I have never been bit by them”).  
Op het dak staan twee kasten met zo te zien meerdere volken. Het zijn geen gebruikelijke bijenkasten, maar het soort  kasten die voorzien zijn van glas zodat het bijenvolk bekeken kan worden voor studiedoeleinden of om tijdens lessen in bijen houden te tonen.


Sherlock legt aan Watson uit dat hij onlangs een bij in een kooitje kreeg, een Osmia avosetta (een metselbij uit Turkije –Iran). En hij heeft deze vervolgens laten kruisen met zijn honingbijen (Apis Melifera).   
Als ontdekker van de nieuwe soort heeft hij het voorrecht om de soort een naam te geven en hij koos voor; Euglassia watsonia.
Genetisch gezien is het niet mogelijk om twee soorten met elkaar te kruisen.
Maar blijkbaar is het ongelooflijk romantisch om een bij naar je geliefde te noemen. Sinds deze aflevering op televisie verscheen is er een ware hype ontstaan rond de fictieve bij Euglassia watsonia; men kan de vreemdste voorwerpen met de naam of met afbeeldingen van de bij verkrijgen, van t-shirts tot oorbellen.
Zelf overweeg ik om dit voorjaar de stekelbaarsjes in de vijver te kruisen met een egel – ongetwijfeld ontdek ik dan een nieuwe amfibiesoort. Nu nog een naam verzinnen…


Euglassia watsonia – fictieve bijensoort
Osmia avosetta – bestaande metselbij uit Turkije – Iran
Apis Melifera – honingbij

Tom Verhoeven
Auvergne,  Lente 2015

maandag 16 maart 2015

Een Vinkenverzetter



Veel van de pakhuizen in Amsterdam stonden niet direct aan de haven, maar verspreid door de stad aan de verschillende grachten. Om de goederen van de zeeschepen daar te krijgen werden ze overgeladen in binnenvaartschepen en kleinere schuiten. Het overladen en opslaan van de goederen werd gedaan door gildebedrijven die in Amsterdam die de naam vemen droegen. Er was een groot aantal vemen, herkenbaar aan de kleur of de vorm van hun hoofddeksel - er waren blaauwhoeden, roodhoeden, groenhoeden, purperhoeden, withoeden, zwarthoeden, klapmutsen en strohoeden, en nog veel meer.  De vemen bestaan niet meer,  maar de naam van het bedrijf Pakhoed herinnert nog aan de oorsprong van het bedrijf.



De pakhuizen in Amsterdam verschillen in ontwerp, maar als het ging om de overslag van zware goederen dan waren de pakhuizen gebouwd met relatief veel palen.  Deze palen werden door de veemarbeiders “vinken” genoemd.

Goederen moesten vaak naar boven gedragen worden en dat ging via een smalle trap aan de binnenzijde van het pakhuis. De smalle trap had geen reling, de enige mogelijke steun konden dragers vinden door tegen de muur te leunen. De trap was net breed genoeg voor een man, er bleef geen ruimte over om iemand te laten passeren. Het gewicht van de balen die naar boven gesjouwd moesten worden verschilde en was afhankelijk van het product. Maar het kon oplopen tot 100 kg per baal. Er zijn anecdotes van mannen die met zo’n baal van 100 kilo op de schouders naar boven liepen, terwijl hun voorganger zijn evenwicht verloor en zijn baal bovenop de baal van zijn collega liet vallen. Ongehinderd door het extra gewicht vervolgde deze laatste zijn weg naar boven waar hij door anderen verlost werd van de twee balen.

Jonge nieuwkomers in de vemen hadden het niet gemakkelijk. Er kwam veel kijken bij dit ambacht en het was geen ongevaarlijk werk.  Deze proef vond altijd plaats op een van de hogere verdiepingen van het pakhuis. Een van de dragers liet zijn baal ergens vloekend vallen tegen een van de palen – met veel gebaren maakte hij de nieuwkomer duidelijk dat hij zo niet kon werken en dat nu alle balen verkeerd zouden komen te liggen. “Het probleem is dat die vink verkeerd staat”, was de uitleg die de nieuweling te horen kreeg. “Als jij nou eens naar beneden gaat om een vinkenverzetter te halen? ”  Eenmaal beneden aangekomen kreeg de nieuwkomer te horen dat hij de vinkenverzetter aan boord in het vooronder kon vinden. Zijn collega’s bleken maar al te bereid om hem te helpen.  De vinkenverzetter bleek te bestaan uit een dikke zware ankerketting die hij om zijn nek mee kreeg om naar boven te dragen. Eenmaal boven kreeg hij te horen dat de ketting rond de paal moest. Om vervolgens te horen te krijgen, “Zie je die vink daar in de hoek, verzet deze vink die hier gewoon in de weg staat daarheen en zet ‘m naast die andere”.

Tegen die tijd drong het zelfs tot de traagste van de nieuwelingen wel door dat hij in de maling genomen werd – maar dan moest hij nog altijd zijn “vinkenverzetter” weer terug naar beneden brengen. 

Tom Verhoeven
Auvergne, winter 2015