Warré Bijenkast

Er zijn verschillende bijenkasten te verkrijgen. In Nederland is de spaarkast populair en relatief goedkoop in aanschaf.  In Frankrijk is de Dadant kast het meest populair. Het zijn veelzijdige kasten die in verschillende formaten (vijf ramen, zes ramen, tien ramen, twaalf ramen) verkrijgbaar zijn.  Ook de Langstroth bijenkast is gewild. In beide gevallen gaat het om bijenkasten die van oorsprong in Amerika zijn ontwikkeld.  Mijn keuze is gevallen op een originele Franse bijenkast; de Warré bijenkast.

Al sinds de tijd van Karel de Grote  werden er in de tuinen van kloosters bijen gehouden.  Er zijn tegenwoordig minder kloosters en daardoor ook minder monniken die imkers zijn, maar onder de ware kenners van het bijenhouden van de afgelopen eeuw vinden we nog veel  monniken.  Een daarvan was Abbe Eloi François Emile Warré (1867 – 1951). In zijn tijd was er een terugval in het houden van bijen. Warré experimenteerde met zo’n 350 verschillende bijenkasten om tenslotte tot een eigen ontwerp te komen dat eenvoudig in gebruik was, bijvriendelijk was, goedkoop zodat juist mensen met minder geld zo’n kast konden aanschaffen of zelf maken, en dat desgewenst een voldoende extra honing opleverde voor de imker. Het ontwerp kreeg de naam Ruche Populaire (volks bijenkast) – verwijzend zowel naar het bijenvolk als naar een kast voor iedereen. Hij beschreef de bijenkast uitvoerig in zijn boek “L’Apiculture Pour Tous” (Bijenhouden voor iedereen).

De Warré bijenkast is gebaseerd op het principe van natuurlijk bijenhouden. De imker laat het bijenvolk zoveel mogelijk met rust en zou zelfs kunnen volstaan met het slechts een keer per jaar openen van de bijenkast.

Waar andere bijenkasten gebruik maken van ramen waarin een ijzerdraad is gespannen om er een kunstraat aan vast te smelten, daar gebruikt de Warré bijenkast slechts latten die voorzien worden van een laagje was.

De bijen maken zelf de raten aan deze latten. De kunstraat heeft een standaardmaat en de bijen zullen zich aanpassen bij het verder uitbouwen van hun raten. Omdat de Warré kast geen kunstraat heeft kan het zijn dat de raten die de bijen maken verschillen van formaat.   

In elke kamer is ruimte voor acht raten – dat maakt de Warré bijenkast gemiddeld iets kleiner dan bijvoorbeeld  de Dadantkast (10 – 12 ramen).

De Warré bijenkast kan voorzien worden van kleine glazen vitrines waardoor men de ontwikkeling van het volk binnen de kast kan volgen.  Het voordeel van de vitrines is dat het niet nodig is om de kasten te openen om het volk te kunnen bestuderen.  Dat betekent minder stress voor de bijen en – een belangrijk punt voor Abbé Warré – behoud van warmte in de kast.

Het bijenvolk begint te bouwen in de bovenste kast. Als het de latten van de volgende kast heeft bereikt begint het vervolgens in die kast te bouwen.  

Wanneer het bijenvolk zich goed ontwikkelt dan kan het nodig zijn om de kast uit te breiden. De imker doet dit door aan de onderkant er een kamer aan toe te voegen.  Door het telkens toevoegen van een nieuwe kamer aan de onderzijde, krijgt de Warré bijenkast met een groot volk iets weg van een toren in het landschap.

Aangezien de bijen van nature het broednest beneden en de honingvoorraad boven willen, zullen de bijen al bouwende hun broednest naar beneden migreren zodat kastdelen bovenin uiteindelijk alleen honing bevatten.

Wanneer er voor wordt gekozen om honing te oogsten, dan kan deze in tegenstelling tot het werken met ramen, niet geslingerd worden. De honingraten worden geperst. Er kunnen dus ook geen ramen met was teruggeplaatst worden of geplaatst worden bij een ander bijenvolk zoals de meeste imkers dat gewend zijn.  Dat lijkt een nadeel, maar een belangrijk voordeel  is dat eventuele sporen van ziektes e.d. niet met de honingraten kunnen worden overgebracht naar een ander volk.

Zoals al aangegeven is de warmte in de bijenkast is een belangrijke overweging voor Abbe Warré. Het is een van de redenen waarom hij de bijenkast zo min mogelijk wil openen.  Voor het behoud van de warmte plaatst hij boven op de kast een isolatielaag van natuurlijk materiaal. Dit kan vilt zijn, houtsnippers, papier, etc.

De methode van Abbe Warré is vergelijkbaar met de traditionele Japanse methode. Belangrijk verschil is wel dat de Japanse Apis cerana zwermgraag is, terwijl  de Europese bij minder vaak wil zwermen.  Het Japanse bijenvolk is ook kleiner dan het Europese bijenvolk.

Klein opvallend detail; waar Abbe Warré nog aanbeveelt de bijen met rook naar beneden te krijgen, trommelt de Japanse imker op de bovenzijde van zijn bijenkast. De trillingen maken dat de bijen naar beneden gaan.  Eens kijken of dat bij de Europese bij ook zo werkt.

Voor nu staan er twee Warré bijenkasten klaar voor bewoning. Dat geeft me tot het voorjaar de tijd om aanvullende kamers te bouwen en te werken aan een derde kast waarvoor ik al een dak klaar heb liggen.

En dan zal ik het boek van Abbé Warré grondig moeten doornemen, want deze methode van bijenhouden is anders dan ik het gewend ben of geleerd heb tijdens de opleiding.

Het belooft een heel spannend  nieuw voorjaar te worden !

Tom Verhoeven

Auvergne, zomer 2015

Naturapi en non-communicatie.

Wie de Nederlandse Ambassade in Parijs wil bellen kan zich de moeite besparen;  er wordt nooit opgenomen.  Het is mogelijk een email te versturen – maar die wordt zelden of nooit beantwoord.

Dit geldt als het communicatietijdperk, maar het is opvallend hoe moeilijk het is om contact op te nemen met instanties en bedrijven gebruikmakend van moderne middelen als telefoon en email.

Websites zitten vaak onduidelijk in elkaar, waarbij niet zelden irrelevante informatie de nadruk krijgt terwijl primaire informatie ergens weggemoffeld zit.

Op veel websites is het adres van het bedrijf niet terug te vinden. Geen hoofdkantoor, geen vestigingsadressen, geen postadres. Namen van eigenaars of medewerkers ontbreken ook vaak.

En ook een email adres en een telefoonnummer ontbreekt. Of er is iets aan de hand met het nummer.  Zo bieden sommige Nederlandse bedrijven wel een speciaal nummer aan voor informatie (wat meestal betekent dat je naar een opname gaat luisteren) maar dat nummer kun je vanuit het buitenland niet bellen.

Als er al een mogelijkheid bestaat om een email te versturen, dan kan het alleen via een berichtenpagina op de website. Je moet je gegevens invullen, je codes, je wachtwoord, een onleesbare verhaspeling van cijfers en letters uitpuzzelen en je bericht mag niet langer zijn dan 17 letters inclusief spaties.

Naturapi heeft ook zo’n website waarbij het niet lukt om simpelweg een email te versturen met een vraag.  Via een omweg weet ik toch een email adres te bemachtigen en deze wordt nog beantwoord ook.

Al langer geef ik de voorkeur aan contact via email boven telefonisch contact. Mensen vergeten graag wat ze tijdens een telefoongesprek hebben beweerd of hebben toegezegd. En met email heb ik tenminste digitaal vastgelegd.  Dat maakt het eenvoudiger om aan te tonen dat de toezegging inderdaad gedaan is.

Bijkomend voordeel is dat ik de Franstalige uitleg met google kan vertalen. Het voorkomt misverstanden.

De dame die mijn emails beantwoord is vriendelijk en behulpzaam. Ze stuurt me een offerte voor de bijenkasten die ik wil hebben met de bijkomende transportkosten.  Ik ga er mee akkoord en het geld wordt overgemaakt – nadat het enige overtuigingskracht vergt om een IBAN nummer te krijgen. Het is me al vaker opgevallen dat Fransen moeilijk doen met het verstrekken van hun internationale banknummer.  Net zoals men in Frankrijk nog steeds een voorkeur heeft voor cheques, terwijl dat elders in Europa inmiddels al is afgeschaft.

Ik krijg een bevestiging binnen van het ontvangst van het geld. Tegelijkertijd wordt me verteld dat de bijenkasten onderweg zijn, maar dat het in verband met de 14 juli niet zeker is of de kasten arriveren op vrijdag de zeventiende of op maandag daarop. Dat vind ik geen onoverkomelijk bezwaar laat ik haar weten, zolang ik maar van tevoren weet wanneer de bijenkasten bezorgd worden, want ik ben niet elke dag thuis.

Vrijdag blijf ik thuis, maar er arriveert geen wagen met de beloofde bijenkasten. Maandag blijf ik opnieuw thuis. Weer geen kasten. Dan toch nog maar eens geïnformeerd.  En opnieuw uitgelegd dat ik het me niet kan veroorloven om nog langer thuis te zitten wachten. Ik wil weten op welke dag de bijenkasten bezorgd worden en of dit ’s morgens of ’s middags gaat gebeuren.  Ik krijg te horen dat dinsdag of woensdag de bijenkasten bezorgd worden.

Na weer twee dagen van tevergeefs thuis blijven overweeg ik de bestelling dan maar af te zeggen. Er zijn andere bedrijven die dezelfde bijenkasten op voorraad hebben.

Mijn emails worden niet meer beantwoord.  Ik vind een ander emailadres, maar ook daarvan krijg ik geen respons.  Op facebook vind ik het bedrijf terug en stuur een personal message. Er komt geen antwoord.

Dan toch maar telefonisch contact gezocht. Er wordt een omslachtig verhaal verteld over hoe de transporteur mijn telefoonnummer nodig heeft. Ik begrijp het niet helemaal; om je te registreren als client bij Naturapi moet je via internet allerlei persoonlijke gegevens verplicht opgeven – waaronder je telefoonnummer. Op basis daarvan ontvang ik ook hun catalogus en hun digitale reclameboodschappen. Dus waarom nu vragen naar mijn telefoonnummer ?

Er wordt toegezegd contact te zoeken met de transporteur. De verwachting is dat de bijenkasten vrijdag bezorgd worden.

Ondertussen wordt duidelijk dat de bijenkasten pas op vrijdag de zeventiende opgehaald zijn door het transportbedrijf. En niet de week daarvoor zoals de vriendelijke dame beweerde. Het was dus niet nodig om op vrijdag de zeventiende of de maandag daarop thuis te blijven, de kasten waren nog niet onderweg. De dame loog tegen me.

Vrijdag laat in de middag zijn de bijenkasten er nog steeds niet. Opnieuw bellen met Naturapi. Die zegt toe om contact te zoeken met de transporteur. Maar er wordt vervolgens niet teruggebeld.

Wederom bellen met Naturapi. Tot mijn verbazing blijkt de transportwagen ergens in het dorp te staan en de chauffeur probeert mijn woning te vinden.    

Opnieuw wachten, maar dan arriveert er inderdaad een enorme vrachtwagen. De wagen blijkt nagenoeg leeg en de bijenkasten liggen ergens voorin.  Ze zijn verpakt in flinterdun plastic. Terwijl de chauffeur ze op een wagentje  wil zetten vallen de bijenkasten met een klap op de grond.  Nooit goed voor bijenkasten – maar helemaal niet voor deze bijenkasten; ze zijn voorzien van glasplaten ! De chauffeur heeft moeite met de kasten en ze vallen nog een paar keer nog voor ze uit de vrachtwagen zijn. Het plastic is inmiddels al gescheurd.

Als de kasten eenmaal in de cour liggen oogt het als een chaos en is het een hele puzzel om te controleren of er schade is en of het compleet afgeleverd is.

Zowel in het bedrijfsleven als bij de overheidsinstanties geldt dat het nooit voorkomt dat er 1 specifiek probleem is.  Wanneer je een probleem signaleert, dan betekent het per definitie dat er ook nog een ander of zelfs meerdere problemen spelen.  Te vaak staat een bedrijf of instantie dan niet open voor kritiek – en dat is op zich al een probleem.

Ondanks alle communicatie apparatuur die de mens nu tot zijn beschikking heeft is dit meer dan ooit het tijdperk van de non-communicatie.

Tom Verhoeven

Auvergne, zomer 2015

Politiegeweld; een klassieke verwurging

In een korte tijd twee videobeelden gezien van mannen  die door een politieagent verwurgd werden. Het ene incident speelde zich af in de VS het andere afgelopen weekend in Den Haag.

In juli 2014 werd Eric Garner in New York (Staten Island) door een groep politieagenten omsingeld, een van hen besprong hem van achteren en zette bij het naar de grond brengen van de man in dezelfde beweging met grote nauwkeurigheid een wurgklem aan.  Eric Garner wist nog uit te brengen dat hij geen adem meer kon halen (“ I cann’t breath”), maar raakte al snel buiten bewustzijn en gaf de geest.

Eric Garner (vader van zes kinderen, 43 jaar oud, hovenier) was niet gewapend, had geen misdrijf begaan (hij was wel eerder aangesproken op de verkoop van illegale sigaretten), viel niemand lastig, dreigde niemand met geweld.  Hij stond in de buurt bekend als een vredestichter.

De politieagent die de verwurging toepaste werd niet vervolgd.

Afgelopen weekend (zaterdag 27 juni 2015) vond een vergelijkbaar incident plaats in Den Haag. Mitch Henriquez, afkomstig uit Aruba,  had het muziek festival in het Zuiderpark in Den Haag bezocht en liep grappen makend met zijn vrienden over straat toen hij onverwacht van achteren door enkele politieagenten werd gegrepen en tegen de grond werd gegooid. Een van de politieagenten zette onmiddellijk een verwurging aan.  De andere politieagenten hielden Mitch  Henriquez vast – op beelden is te zien dat hij ook nog klappen krijgt en een kniestoot.  De verwurging wordt uiterst vakkundig ingezet; de arm van de politieagent omwikkeld de nek volledig, er is geen millimeter ruimte meer tussen arm en nek. Dit omsluiten van de nek met de arm is buitengewoon effectief, het slachtoffer kan onmogelijk nog adem halen.  Men kan de verstikking  versnellen door met de arm die de nek in een klem heeft omhoog te komen. En ook dat is goed te zien op de videobeelden.  Dat het al snel fout gaat is te zien aan het stribbelen van het slachtoffer – het is niet bedoeld als een manier om los te komen van zijn belagers, maar het zijn de laatste stuiptrekkingen (een natuurlijke reflex beweging) van iemand die stikt.  De politieagenten schijnen het op te vatten als tegenstribbelen en zien er een aanleiding in om Mitch Henriquez nog steviger vast te houden. Dat is dan al niet meer nodig blijkt al heel snel. Enkele politieagenten doen nog wat halfhartige pogingen om Mitch Henriquez bij te brengen door hem in het gelaat te slaan. Ze voelen aan de halsslagader. Uit hun gedrag valt op te maken dat ze niet weten wat ze moeten doen. Er wordt geen EHBO toegepast.  In principe hadden ze allang medische hulp moeten vragen.  Ofschoon die hulp te laat zou zijn geweest;  Mitch Henriquez was al overleden.  Op een knullige manier wordt het lichaam overgebracht in het busje en in een daaropvolgend persbericht heet het dat Mitch Henriquez onderweg “onwel “ is geworden.

De dader is nooit een politieagent.  Het slachtoffer is onwel geworden, heeft een hartkwaal, heeft overgewicht, dronk teveel, gebruikte drugs, had een moeilijk huwelijk, was werkeloos, reed in een derde hands peugeot,  droeg een bolhoed, had te lang in de regen gelopen, had zich een week niet geschoren of rook naar pepermunt.  Maar het kan niet zo zijn dat de politieagent iets heeft gedaan dat ernstig letsel bij het slachtoffer veroorzaakt heeft. 

Bovendien; hoe erg kan zo’n wurgklem nou helemaal zijn ?

Laat hier geen misverstand over zijn; het is een van de meest effectieve grepen die er bestaan.  Het is een klassieke greep die reeds in de oudheid bekend was.  Wanneer de nek goed omsloten is door de arm, verliest het slachtoffer al na luttele seconden het volle bewustzijn.  Langer aanhouden van de klem leidt tot blijvende hersenschade en de dood. Belangrijk kenmerk van de verwurging; er valt geen aantoonbare schade aan het lichaam vast te stellen. Keel en strottenhoofd zullen intact blijven.

Dit soort klemmen worden beoefend in verschillende worstelmethoden. Tegenwoordig vooral in MMA ( mixed martial arts). 

In het Japans staat de klem bekend als Hadaka jime.

In de jaren tachtig – negentig werd kickboksen heel populair bij politieagenten. Het leidde tot een samenvloeien van twee werelden die feitelijk gescheiden horen te blijven. Er waren nogal wat kickboksscholen betrokken bij drugshandel.     

Tegenwoordig lijkt MMA populairder bij de politieagenten.

De techniek hoort niet thuis in het curriculum van arrestatietechnieken die de politieagent te oefenen krijgt tijdens zijn opleiding.

Het lijdt geen twijfel dat zowel Eric Garner als Mitch Henriquez overleden zijn als gevolg van overmatig politiegeweld.

Een gezonde organisatie zou tot de conclusie komen dat er om die reden opnieuw kritisch gekeken moet worden naar de politie opleiding als geheel en daarnaast naar de training in arrestatietechnieken.  Politieagenten die niet geschikt blijken voor het vak zouden ontslagen moeten worden.  En politieagenten die excessief geweld gebruiken zouden vervolgd moeten worden.

Een ongezonde organisatie zal er alles aan doen om de kwestie weg te moffelen, vervolging van een politieagent tot het uiterste vermijden en vooral media- en marketingtrucs willen toepassen om hier ongeschonden uit te komen.  

Ondertussen betreuren we de onnodige dood van een toevallig voorbijlopende burger die alleen maar in Den Haag was om familie te bezoeken en naar wat muziek te luisteren.          

Tom Verhoeven

Auvergne, Zomer 2015