De verdwenen wolfhond

For the strength of the pack is the wolf, and the strength of the wolf is the pack.

Rudyard Kipling

Het was niet de eerste keer dat ik een berichtje ontving van iemand die ik niet kende.  Soms zijn het onzinnige berichtjes. Soms ontstaat een boeiende conversatie. Soms blijft het daarbij, een enkele keer wordt iemand fb-vriend. Ik keek dus niet echt op van het eerste berichtje van Q. Het bevatte eigenlijk alleen een opmerking over mijn hond Inna. Ze meende dat Inna een Beauceron was.  Ze vermeldde het niet in dat eerste bericht, maar ik vermoed dat ze een foto van Inna had gezien op mijn fb pagina. Mijn reactie was bevestigend, Inna is naar alle waarschijnlijkheid een kruising Beauceron.

Een paar dagen later schreef ze me dat ze “met spoed” een Tsechische wolfhond in huis had genomen die verwaarloosd  was.  Ze stelde voor om een keer af te spreken voor een wandeling met de honden.  Ik liet haar weten dat dit moeilijk af te spreken was omdat ik niet in Nederland woonde.  En ik stelde dat het jammer was om te horen dat iemand zijn wolfhond verwaarloosd had. De karaktereigenschappen van wolfhonden zijn net even anders  dan andere honden;  gevoeliger, subtieler. slimmer.  

Ze antwoordde dat hij fantastisch was, intelligent, mooi en in alle opzichten meer wolf dan hond. Er zat een triest verhaal achter dat ze me later nog wel zou vertellen. Voor nu zocht ze iemand die de wolfhond wilde adopteren.  Als ik een plek in mijn hart had voor deze hond dan zou ze hem komen brengen…

Ik wilde er over nadenken. Een paar maanden terug zag ik een bericht over een zestal wolfhonden die dringend een nieuw tehuis zochten.  Ook toen heb ik overwogen om een of enkele van deze wolfhonden te adopteren. 

  Ik vroeg haar waarom ze de hond niet zelf wilde houden. Ze legde me uit dat ze verwaarloosde en mishandelde honden opving en deze herplaatste zodra ze een geschikte baas vond.  Omdat ik ervaring had met wolfhonden dacht ze bij het aantreffen van deze hond aan mij.

Ze stuurde een foto van de wolfhond, het eerste dat opviel was de nare ketting die het dier om had. Blijkbaar afkomstig van de vorige eigenaar. Ik hoopte dat ze die inmiddels had verwijderd.

In de dagen die volgden had ik vrijwel dagelijks een uitwisseling van korte berichtjes met Q. Ze was inmiddels bij de dierenarts geweest voor een check-up. Het dier was gezond, maar 15 kilo te licht. Hij kreeg een wormenkuur, een nieuwe vlooienband en de komende week zou het resultaat van een onderzoek naar de ontlasting van de hond binnenkomen.

In principe was de hond reisklaar.

Na enige huiselijk overleg besloot ik de knoop door te hakken en de hond te adopteren. De vraag was hoe ik hem hier kon krijgen. En ik had ook nog niets over de kosten gehoord.

Q antwoordde dat ze een paar jaar geleden een jonge border collie naar Zuid Frankrijk had laten overbrengen. Reiskosten bleken hoog,  maar gelukkig had de nieuwe eigenaar vrienden die de hond wilden meenemen.  Zij stelde voor om na te vragen wie er op korte termijn vanuit Nederland naar Frankrijk zou rijden. Als dat niet zou lukken zou ze de hond zelf komen brengen.  Geld was niet belangrijk voor haar, als de hond maar op een goede plek terecht kwam was ze al tevreden. Ze zou alleen graag zien dat ik de dierenartskosten voor mijn rekening nam (50 euro) en de reiskosten indien zij de hond zou moeten brengen (volgens een website zouden die reiskosten 200 euro bedragen). Ze kreeg geregeld gratis hondenvoer voor haar hondenopvang en ze zou de hond een zak voer meegeven.

Het lukte inderdaad om iemand te vinden die naar de Auvergne zou rijden, maar pas aan het eind van de maand.  Wachten we die paar weken of proberen we een andere oplossing te vinden?

K  stelt voor om te rijden, maar niet helemaal naar Nederland en terug.  Misschien is het mogelijk om elkaar tegemoet te rijden en ergens halverwege af te spreken? 

De auto van K vertoont echter kuren, het is beter om te kijken of er een andere auto te lenen of te huren is.

Het zijn kleine details die geregeld moeten worden, maar de komst van de wolfhond lijkt dichterbij te komen.

Ondertussen had ik al eens op het internet gekeken wie deze Q nu precies was.  Veel bijzonders kon ik niet vinden. K had meer succes. Ze vond een oud krantenartikel dat meldde dat Q voor de rechter was verschenen omdat ze haar paarden zou hebben verwaarloosd. Q werd vrijgesproken.  Het bleef echter niet bij dat ene berichtje. Er waren andere berichten waarin beschuldigingen werden geuit over verwaarlozing van paarden,  en het laten “verdwijnen” van honden.  Iemand had zelfs een fb pagina opgezet omdat haar hond, een border collie, door toedoen van Q verdwenen zou zijn.  

Op zichzelf al een eigenaardig verhaal.  De vrouw had in 2012 een acht maanden oude bordercollie in huis genomen.  Het beviel goed en ze maakte met de hond regelmatig wandelingen in een naburig bos. Alles leek naar wens  te gaan tot ze onverwachts ziek werd. Ze kon de hond niet langer de aandacht geven die hij nodig had en toen ze ook nog  in het ziekenhuis opgenomen zou worden, waarna een lange periode van herstel zou volgen, realiseerde ze zich dat ze de hond niet al die tijd in huis kon houden. Ze besloot daarom de hond aan iemand anders over te dragen.  Dat werd Q – die zich voorstelde onder een andere naam. Misschien dat de verontwaardiging over de “verdwijning”van de border collie daar uit voortkomt. Want voor zover te achter halen valt, heeft Q precies zoals ze toezegde de hond een ander thuis weten te geven. Dat de nieuwe eigenaar niet geconfronteerd wenst te worden met de vorige eigenaar is zijn goed recht.

De eigenlijke vraag is waarom de eigenaar van de border collie deze hond niet koos voor een tijdelijke oplossing zoals opvang door buren, door een pension, of haar volwassen zoon. Of een ander familielid. Ze had de hond nog maar vrij kort en blijkbaar had ze er toch niet zo'n sterke band mee. Ze koos er voor om de hond weg te doen. Maar in plaats van contact op te nemen met de fokker zodat deze een nieuw tehuis voor de hond kon zoeken, of met de Nederlandse border collie vereniging die ook kunnen helpen met herplaatsing kiest ze er voor om de hond af te staan aan een wildvreemde, iemand waarvan ze niet eens wist waar deze woonde, en aan wie ze zelfs niet naar een paspoort of ander identiteitsbewijs vroeg.
Het zijn zulke "dierenliefhebbers" die er voor zorgen dat de hondenasiels overvol zitten. Ze nemen uit sentimentele redenen een hond in huis, maar als het even tegenzit wordt de hond net zo makkelijk weer weggedaan. Het is consumentengedrag.

Inmiddels is dat drie jaar geleden.  En nog altijd uit ze haar verontwaardiging over haar hond die "verdwenen" zou zijn. Juridisch gezien heeft ze geen enkel recht meer op de hond. Ze is niet langer de eigenaar. Het is dan ook bizar om te zien dat ze Q blijft stalken. En blijft beschuldigen.

Op dezelfde pagina is een bericht over de plotse verdwijning van een wolfhond te zien.  De omschrijving is die van de hond die mij is aangeboden ter adoptie. 

K stuurt de dame een kort berichtje met een verzoek om meer informatie. We vinden een link met een jongedame die de hond in huis had, maar zij blijkt niet de eigenaar te zijn. De dame van de "verdwenen" border collie geeft ons aanvullende informatie en een email adres van de eigenaar. Het zou om een Belg gaan die nu in Thailand woont. Of in ieder geval daar een jaar verblijft.   

Ook naar hem sturen we een berichtje en het antwoord komt vrij snel.  Zijn naam is Eddy en hij beweert de rechtmatige eigenaar van de wolfhond te zijn.  Hij heeft de hond vorig jaar ondergebracht in een dierenpension. De eigenaresse van dat dierenpension heeft zijn wolfhond zonder zijn medeweten een Mechelse herder laten dekken.  Dat leidde tot een conflict en een contractbreuk. Met als gevolg dat de eigenaresse van het dierenpension de wolfhond elders wilde onderbrengen en in contact kwam met Q.

Ik kan niet inschatten wat de reden is dat Eddy naar Thailand vertrok met achterlating van zijn hond.  Voor mij maakt een hond deel uit van een roedel, van het gezin en daar kun je niet zomaar afstand van doen. En als de hond dan toch tijdelijk opgevangen moet worden, waarom dan niet bij een familielid ? Of bij vrienden?  Voor opvang en herplaatsing kan men ook altijd terecht bij de fokker, of bij de wolfhonden vereniging.  Of bij een wolfhonden centrum ( er zit een bekend centrum in de Ardennen). 

De plek waar Eddy de hond naar toe bracht blijkt geen erkend dierenpension te zijn.   Het voldoet qua huisvesting van honden niet aan de meest minimale vereisten. De honden worden gehouden in benches (kooien) die eigenlijk bedoeld zijn voor het vervoeren van de honden, niet om ze er de hele dag te houden.  De hoeveelheid voedsel die de wolfhond krijgt blijkt te weinig en dat verklaart waarom het dier zo mager is. De eigenaar van de wolfhond bevestigt dit ook in een vervolgbericht.  Omdat het niet om een erkend dierenpension gaat kan hij ook geen klacht indienen.

Kan een dierenpension een daar tijdelijk geplaatste hond zomaar overdragen aan iemand anders ?  Indien er sprake is van contractbreuk, bijvoorbeeld omdat de eigenaar niet meer betaalt, dan kan het dierenpension eisen dat de eigenaar ( of diens vertegenwoordiger) de hond komt ophalen. Doet deze dat niet dan kan de hond overgedragen worden aan een asiel. Misschien was er geen asiel in de nabijheid.  Misschien vond de eigenaresse van het dierenpension dat ze, omdat ze geen erkend dierenpension had, de wolfhond niet aan een asiel kon overdragen zonder met moeilijke vragen geconfronteerd te worden.  Blijkbaar vond ze op dat moment Q de meest voor de hand liggende  keuze. Q kreeg de wolfhond mee met alle bijbehorende papieren.

De eigenaresse stelt dat ze niet langer verantwoordelijk is voor de hond, maar zich nog wel verantwoordelijk voelt.  Sinds ze de wolfhond heeft weggedaan is ze daarom op zoek naar de hond om deze terug te geven aan de eigenaar.  Door de contractbreuk en het afstaan van de hond is ze juridisch geen partij meer. Hooguit zou degene die de hond bij haar plaatste, Eddy, een procedure tegen haar kunnen beginnen wegens eenzijdig contractbreuk.

Ze vindt steun bij de fb pagina van de dame die haar border collie heeft afgestaan aan Q. De pagina staat bol van berichten over vermeende dierenmishandeling, beschuldigen van het laten verdwijnen van honden en persoonlijke scheldpartijen gericht aan Q.  Wie echter op zoek gaat naar aangiftes of veroordelingen komt er erg bekaaid af.  Het verwijt dat ook gemaakt wordt is dat er “niemand iets doet tegen de daden van Q “. Men ziet zichzelf als een actiegroep tegen Q. Maar het heeft meer weg van een volksgericht. Facebook is het voornaamste medium, maar een enkele keer lukt het ook om  een televisieprogramma er voor te gebruiken. Het levert suggestieve televisie op, maar juridisch gezien levert het geen feiten op die duiden op een onrechtmatigeheid die Q zou hebben begaan. Het neigt naar smaad.  Er wordt op geen enkele wijze rekening gehouden met de rechten van Q.  En dat is typerend voor een volksgericht, in plaats van rekening te houden met de rechten van de beschuldigde, gaat men uit van het eigen gelijk en kiest gevoelsmatig voor eigenrichting.

Het taalgebruik van de “actiegroep” is emotioneel geladen. Men is verontwaardigd over al het leed dat de mensen en de dieren wordt aangedaan en die gevoelens van verontwaardiging vertroebelen het taalgebruik. Naast taalfouten staan er redenatiefouten in de beweringen die gemaakt worden, redenatiefouten die voortkomen uit dat gevoel van eigen gelijk. Dat juridisch gezien de werkelijkheid anders zou kunnen zijn komt niet bij ze op of kunnen ze niet accepteren.

Dit is ook te merken aan de berichten van Eddy. Hij noemt zich expliciet de rechtmatige eigenaar van de hond, maar deze is inmiddels overgedragen aan Q zonder dat hij zich hier tegen verzette. Hij heeft geen klacht ingediend, zelfs niet bij het dierenpension waar de hond verbleef en geen aangifte van diefstal gedaan.

Juridisch gezien is de eigenaar degene die voor de hond zorgt.  Voedsel en water horen bij die zorg, maar ook het uitlaten van de hond en er mee naar de dierenarts gaan voor controle of inentingen, etc.  Q voldoet aan al deze eisen.  Eddy kan niet aan deze eisen voldoen omdat hij in het buitenland verblijft, maar hij heeft ook niet gezorgd voor een andere verzorger of voor een ander dierenpension.

In plaats van zich te wenden tot een advocaat, een rechtswinkel of de dierenbescherming wendt ook Eddy zich tot de “actiegroep”.  De actiegroep stelt voor dat ik Q nog even aan het lijntje hou, de hond in ontvangst neem en hem tot oktober opvang.

Ik voel er niets voor om betrokken te worden bij deze groep “dierenliefhebbers”,  of met hun dubieuze acties.  Ik heb geen opvangcentrum voor honden of een dierenpension. En in haar gesprekken is Q vanaf het begin open en duidelijk geweest. Ik heb haar niet kunnen betrappen op enige onrechtmatigheid. En dat kan ik van de “actiegroep” niet zeggen. Eddy geeft aan te overwegen afstand te doen van de hond, maar staat in tweestrijd. Ik zie ook niet uit naar regelmatige bezoeken van de vorige eigenaar die aangeeft zijn hond regelmatig terug te willen zien. Bovendien krijg ik het gevoel alsof men denkt dat ik per se deze hond wil toe eigenen, terwijl het allemaal begonnen was om een verwaarloosde wolfhond te redden.       

Het is het enige dat me nog dwars zit; wat gebeurt er met de wolfhond als ik besluit er vanaf te zien?
Ik neem contact op met de dierenbescherming in Nederland en leg hen de kwestie voor. Tot mijn verbazing word ik doorverwezen naar een rechtswinkel. Er zit natuurlijk een juridisch aspect aan, maar het is een specifieke juridisch onderwerp waar de dierenbescherming dagelijks mee geconfronteerd wordt. Zij zouden er wat dit betreft meer expertise op na moeten houden dan een rechtswinkel.  

Vrienden van K  hebben sinds kort een nieuwe hond uit het asiel. Omdat ze een paar dagen weg moeten, neemt K de zorg van deze hond op zich. Het is een onzekere hond die ontwijkend en dominant gedrag vertoond.  De hond maakt kennis met de andere honden en het lijkt aanvankelijk goed te gaan. Maar hier in de cour aangekomen is er tegen alle verwachting in toch een incident. Onwillekeurig geeft dat de doorslag. Alle aandacht moet eerst naar de honden die nu al deel uitmaken van de roedel.  Pas als de roedel weer stabiel is kan er overwogen worden om een hond er bij te nemen.

Ik stel Q op de hoogte van het incident en laat haar weten af te zien van de adoptie van de wolfhond. Een reactie heb ik niet meer gekregen.

Tom Verhoeven
Auvergne, Lente 2015

Update: Karin, de eigenaar van de "verdwenen" bordercollie bleek bovenstaand artikel gelezen te hebben. In een reactie gaf ze aan dat ik het helemaal bij het verkeerde eind had ("hoe kom je erbij dat ik volwassen zoons zou hebben ? Hij is pas 21 !") en dat Q de veroorzaker van de problemen was. Ik voelde weinig voor een eindeloos debat over kwesties waar ik helemaal niet bij betrokken ben of wil zijn en heb haar reactie voor kennisgeving aangenomen.

Deze week (augustus 2015) kreeg de kwestie van de wolfshond onverwachts een vervolg. Naar nu blijkt verspreidt deze Karin de leugen dat ik de wolfhond achter de rug van de eigenaar om heb proberen te bemachtigen. Ze dikt haar roddel stevig aan met allerlei suggestieve opmerkingen en schroomt ook niet om mij met naam en toenaam te noemen. Dat laster en smaad strafbare feiten zijn,  vormt voor haar klaarblijkelijk geen enkele belemmering.