Water voor bijen en hommels

Bijen en hommels hebben dagelijks behoefte aan water.  Ochtenddauw, beekjes, rivieren, vijvers, zijn de gebruikelijke plekken waar ze water vinden. 

Veel mensen hebben in hun tuin wel een plek waar ze vogels voedsel geven en zelfs van vers water voorzien.  Maar ook bijen zijn heel erg  gebaat met een waterplaats in de tuin.  Een tuinvijver is een goed goed voorbeeld.  

Een andere manier en beslist eenvoudiger te maken is een water bassin voor bijen. 

Een waterdichte schaal gevuld met water met daarin allerlei voorwerpen zoals stenen, blokjes hout, mos, takjes, schelpen of wat plantjes zodat de bij makkelijk bij het water kan zonder er in te vallen is ideaal en het ziet er nog fraai uit ook.

Zo'n bassin wordt ook wel een bijenbar of bijenkroeg genoemd.

Voor nog een mooi voorbeeld;  http://www.youtube.com/watch?v=XB2gTPKySdA

Tom Verhoeven

Auvergne, zomer 2013

Een tuin in het bos – het begin.

Tuinieren in een bos is een wonderlijke ervaring. Elke dag kun je verrast worden door het vinden van een niet eerder ontdekte plant of door een plotse verschijning van een van de dieren die in het bos huizen.  Het uitzicht op de omliggende heuvels, de frisse lucht, de geluiden van het bos en het gegeven dat er geen mensen om je heen zijn, hebben een rustgevende werking.  Zelfs als je in het bos of de tuin aan het werk bent.

Tussen bos en tuin is nauwelijks een onderscheid te maken, op onopvallende wijze gaat het een over in het ander. Er is niet begonnen met een ontwerp, er zijn geen tekeningen of vooropgezette plannen. Bepalend voor het aanplanten van bomen, struiken of groenten is vooral de samenstelling van de grond, of er voldoende zonlicht is, voldoende water.  De paden zijn evenmin ontworpen en aangelegd – de paden zijn eigenlijk de routes van ons vrij op het land bewegende paard. Soms is het niet meer dan een wildspoor.

 

 

Voorbeeld van een bospad aangelegd door een paard.

Op elk willekeurig moment kan er een paard opduiken uit het struikgewas.Grote grazers hebben een niet te onderschatten effect op het bos.

Voor het afzetten van de kleine percelen die bestemd zijn als moestuin of kruidentuin wordt zoveel mogelijk gebruik gemaakt van natuurlijk materiaal; paaltjes van hazelaar en es, vlechtwerk van hazelaar, of er wordt een houtril aangelegd.  De houtrillen creëren hier en daar ook beschutte plekjes in de schaduw. Verder zijn ze belangrijk als schuilplaats voor allerlei dieren en dragen ze bij aan het vasthouden van vocht.

Met het plaatsen van een natuurlijke afscheiding ontstaat een beschutte plek.

  

Een deel  van het bos is echt oerbos, het is nagenoeg niet veranderd sinds de tijd van de Romeinen.  Er staan onder meer  eiken, beuken,  essen, esdoorn, meidoorn, sleedoorn, vlier, hulst, wilde appel, kersenbomen, walnootbomen, tamme kastanje.  Het bos wordt doorsneden door een oude Keltische weg.

Het zijn vooral de oude weidevelden waar al ruin vier decennia niets aan gedaan is. De velden zijn volkomen overwoekerd door vooral braam, brem en sleedoorn of varens.  We maken geen gebruik van trekkers of andere zware machines om de woekerende en dode struiken te verwijderen, wel incidenteel van een kettingzaag en een bosmaaier. Het meeste werk wordt gedaan met behulp van zeisen, kapmessen en een snoeitang.  Dit heeft als voordeel dat we tijdens het verwijderen van de woekerende struiken allerlei soorten planten, kruiden en jonge bomen te voorschijn zien komen.  Zonder ze te hoeven aanschaffen of te planten zijn we zo aan menige jonge walnootboom gekomen.

Als een plek op deze wijze vrij komt kijken we welke bomen of struiken in aanmerking komen om daar aan te planten.  Zo ontstond als vanzelf een boomgaard van jonge appelbomen, een plek voor de bessenstruiken en een plek voor pruimenbomen.       

Bloeiende kweepeer

Er staan veel hazelaars en deze leveren ons hazelnoten, maar ook vlechtmateriaal en brandhout (het is vooral geschikt als aanmaakhout).  De vele vlierbessenstruiken geven nu ze bevrijd zijn van verstikkende braam en brem elk jaar een grote oogst vlierbessen, waar we vlierbessenwijn van maken.  De jonge fruitbomen beginnen nu voor het eerst fruit te geven, maar hebben nog even wat tijd nodig eer dat een overvloedige oogst te noemen is. In de afgelopen tijd hebben we verschillende rassen appels geplant, maar ook; peer, amandel, perzik, pruim, kweepeer, krent.

Er staan ook wilde appelbomen in het bos. Deze leveren vooral kleine, zure appeltjes op. De wilde kersenbomen geven lekkere kersen, maar met minder vruchtvlees dan de meeste gekweekte soorten.

Oude appelboom in bloei.

Bij het aanplanten van planten en struiken gaat onze aandacht ook uit naar drachtplanten voor de bijen. Door het verwijderen van woekerende planten zien we al steeds meer soorten bloeiende planten opkomen. De kruidentuin staat nog in de startblokken, maar zal op den duur veel bijen en vlinders aantrekken.  Een muur met Sedum blijkt al heel aantrekkelijk voor de bijen.

Het bos is onze jaarlijkse bron van brandhout en levert daarnaast ook wat bouwmateriaal op. Het meeste brandhout komt van oude omgevallen bomen, maar als er eens een boom omgaat dan wordt er rekening gehouden met de bomen die voor de toekomst bedoeld zijn. Kaalkap is beslist geen optie.

Elk jaar breiden we de moestuinen een beetje uit en daarmee de te verwachten opbrengst. 

Pas aangelegd aardappelveldje in het bos.

Er liggen plannen om de activiteiten op het landgoed verder uit te breiden – het bos is nog lang niet uit gegroeid.

http://www.youtube.com/watch?v=GFbcn06h8w4&feature=share

Tom Verhoeven

Auvergne, zomer 2013

Koning Willem I der Nederlanden

Geboren als Willem Frederik Prins van Oranje Nassau (1772 – 1843), derde zoon van stadhouder Willem V .  In 1795 stond hij als kapitein-generaal van het staatse leger tegenover de oprukkende Franse legers van Napoleon.  Toen de Fransen oprukten vluchtte hij met zijn vader naar Engeland.  De politieke rol van stadhouder Willem V was uitgespeeld, maar Willem Frederik had nog steeds ambities om stadhouder te worden.  In 1801 probeerde hij Napoleon er toe te bewegen hem tot consul van Nederland te benoemen.  Napoleon weigerde.

Nadat Napoleon verdreven was zette Willem voor het eerst sinds 18 jaar weer voet op Nederlandse bodem.  Gedurende zijn verblijf in Londen was hij per brief uitgenodigd om  “soeverein vorst” van Nederland te worden.  Op 30 november 1813 arriveerde hij per schip in Scheveningen. Op 1 december werd hij formeel tot soeverein vorst uitgeroepen.  Op 16 maart 1815 nam soeverein vorst uit eigen beweging zelf de titel  “koning der Nederlanden aan”.

Tijdens zijn regeringsperiode ontwikkelde Willem I zich tot een absoluut monarch en verlicht despoot. Tegelijkertijd bleek hij een gewiekst zakenman.  Hij investeerde in de ontwikkeling van stoommachines, investeerde in industrieën in de zuidelijke Nederlanden, in het aanleggen van kanalen, e.d. Hij schroomde daarbij niet om de winsten zelf op te strijken, maar alle verliezen kwamen voor rekening van de Nederlandse staat.  Hij geldt als de eerste kapitalistische monarch (de koopman-koning) van Europa die zijn eigen vermogen enorm wist te vergroten, terwijl de arbeidersklasse steeds verder verpauperde.  

In 1830 werd hij geconfronteerd met een opstand in de zuidelijke Nederlanden die zou leiden tot de onafhankelijke staat België. Het zou tot 1839 duren voor Willem I België als staat zou erkennen.  In die tussenliggende jaren hield Willem I het Nederlandse leger in volle oorlogssterkte. Dit had tot gevolg dat de staatsschuld zo opliep, dat Nederland tegen 1840 praktisch bankroet was.

In 1840 deed Willem I afstand van de troon ten behoeve van zijn zoon Willem II.

Willem I nadat hij afstand van de troon had gedaan.

Tom Verhoeven

Auvergne, Lente 2013

Nieuwe website voor Aimeedis

Aimeedis heeft sinds vandaag een nieuwe website gelanceerd met alle informatie over haar werkzaamheden;

het ontwerpen van logo's, vormgeven van drukwerk, het maken van websites, maar ook met voorbeelden van sculpturen en vrij werk.

Een sober vormgegeven website met alle belangrijke informatie:

http://aimeedis.wix.com/aimeedis


Auvergne, Lente 2013

Cicero's Tekst & Uitleg

Nieuwe website ! http://aimeedis.wix.com/cicero-tekst


Voor het aanvragen van een offerte:  cicero.tekst@gmail.com


Tom Verhoeven

Auvergne, Lente 2013

Peren, bijen en de teloorgang van de samenhang van de gemeenschap.

Er is een streek in China dat bekend staat om zijn peren en om het feit dat er geen bijen meer zijn. Het Nederlandse programma Zembla besteedde er op 24 januari van dit jaar aandacht aan net als enkele soortgelijke programmas in andere landen. De strekking van de reportage was dat er geen bijen meer waren vanwege het gebruik van pesticiden. Dat blijkt niet helemaal te kloppen.

Hanyuan county ligt in de provincie Sichuan in het oosten van China. Ongeveer 80 % van de bevolking houdt zich bezig met land- en tuinbouw.  Het is van oudsher een agrarische gemeenschap met een sterke onderlinge samenhang. Zoals in de meeste oudere culturen werd het land door de gemeenschap bewerkt en onderhouden. Er werden meerdere gewassen verbouwd en men had ook fruitbomen. Met name perenbomen waren vrij populair. Veel boeren hielden ook bijen.

Perenbomen hebben kruisbestuiving nodig om fruit te kunnen produceren.  In deze streek was vooral de Hanyuan Baili peer populair, maar er waren te weinig andere rassen voor afdoende kruisbestuiving.  Rond 1980 werden er twee andere variëteiten peer geïntroduceerd en dit leidde tot een grotere productie van peren van alle drie de soorten.

In 1983 werd op aanwijzing van de overheid overgegaan op massale aanplant van een andere peren variëteit, de Jinhuali peer. Deze varieteit peer leverde op de makten een betere prijs op dan de oorspronkelijk Hanyuan Baili peer. Het leverde zelfs een betere prijs op dan rijst en tarwe. Dit had als gevolg dat steeds meer boeren Jinhuali perenbomen plantten op plaatsen waar voorheen andere gewassen verbouwd werden. Er ontstond in korte tijd een monocultuur van Jinhuali perenbomen.

Het had ook als gevolg dat er geen reden meer was om met de gemeenschap het land te verbouwen. De boeren werden steeds individualistischer en de samenhang van de gemeenschap brokkelde af.

Door de massale aanplant van de Jinhuali perenbomen plantte men geen andere variëteiten perenbomen.  De perenbomen van de rassen die men nog had staan van voor 1983 of de variëteiten die door enkelingen werden aangeplant bloeiden of vroeger of later dan de Jinhuali peren.  Omdat kruisbestuiving een voorwaarde is voor een goede oogst probeerden men meerdere soorten peren op de bomen te enten. Toen ook dat niet tot het gewenste resultaat leidde, ging men over op bestuiving met de hand met behulp van een veer.

Waar waren de imkers met hun volken?      

Perenbomen leveren de bijen vooral stuifmeel. Het stuifmeel is het voedsel voor hun larven, de volwassen bij leeft van nectar.  Als de imker besluit om zijn bijenvolken te laten vliegen op massaal aangeplante perenbomen, dan moet hij ook een massaal aangeplante op hetzelfde moment bloeiende plant zien te vinden. Anders verhongeren zijn bijen, ook al halen ze voldoende voedsel binnen voor hun larven.  De imkers weigerden ook  om meer bijenvolken voor de perenbomen te telen. Ze moeten voor al die bijenvolken immers de rest van het jaar dezelfde hoeveelheid voedsel elders zien te vinden.  Of dure suiker voor hen gaan kopen.

Psylla

In dezelfde periode dat handbestuiving zo’n succesvolle methode leek te zijn werden de perenkwekers geconfronteerd met een serieuze plaag aan Psylla, bladluis. Het is een typerend probleem bij monocultuur.  Bij een veelzijdige beplanting kan een dergelijke plaag  nooit zulke extreme vormen aannemen.  Om de luis te bestrijden werd er intensief gespoten met pesticiden.  Het spuiten met insecticiden nam toe tot maar liefst 12 keer per seizoen (lente tot herfst).  Uit vrees hun oogsten te verliezen en daarmee hun inkomsten bleven de perenkwekers jaar in jaar uit door gaan met het intensief gebruiken van insecticiden.  De imkers zijn allang weggetrokken naar streken waar geen pesticiden gebruikt worden.  Er leven in de wijde omgeving van Hanyuan county ook geen andere insecten meer die fruitbomen zouden kunnen bestuiven; geen vlinders, geen wilde bijen, geen vliegen, etc.

Ofschoon de boeren wel hebben aangegeven dat ze eigenlijk af willen van het handmatig bestuiven van hun perenbloesem, willen ze ook geen enkele risico lopen hun hogere inkomsten van de Jinhuali peren te verliezen. Het aanplanten van meerdere variëteiten perenbomen en vooral ook ander soorten  van fruitbomen of andere gewassen is voor hen niet langer een optie omdat het ten koste gaat van hun hoge inkomsten.

Dat de natuur en de gemeenschap een prijs betalen voor hun duurdere levenstijl is irrelevant voor hen.

Tom Verhoeven

Auvergne, lente 2013