woensdag 14 maart 2012

De wolf en zijn mythes


De wolf is omringd door mythes. Je kunt geen gesprek beginnen over wolven of iemand vertelt je wel een vaag verhaal over vee dat aangevallen is of een man, vrouw of kind dat gedood zou zijn door een wolf. Het zijn vage verhalen omdat als je door gaat vragen men niet weet waar het verhaal zich afspeelt of wanneer het verhaal zich afspeelt. Men heeft, zo stelt men dan, gewoon gehoord van hele kuddes schapen die uitgeroeid zijn door wolven. Kuddes schapen? Waar in Europa lopen die kuddes met schapen dan rond? En daar zouden er meerdere van uitgemoord zijn door wolven? Ik weet van kuddes schapen die ronddwalen in de Schotse hooglanden, maar op de Britse eilanden komen geen wolven voor. Of bedoelen ze dat er schapenkuddes in de Oost-Europese landen zijn? Misschien in Carpathie? Ze hebben er in ieder geval wel wolven.    
Als je even rustig gaat zitten en er een momentje over nadenkt dan klinkt zo’n verhaal eigenlijk helemaal niet aannemelijk. Het is zelfs geen echte mythe, het is een “broodje aap” verhaal.
Hetzelfde geldt voor verhalen over mensen die aangevallen en gedood zijn door een wolf. Biologen en historici zijn sinds de hernieuwde verspreiding van wolven in West Europa bezig met het verifieren van meldingen van incidenten waar wolven bij betrokken zouden zijn geweest. Het ergste feit dat tot nu toe vast staat is een lichte beet en een schram. Bij de andere voorvallen was er geen sprake van letsel of ging het niet om wolven, maar om honden die zich agressief toonden. Er zijn geen gevallen bekend van mensen die echt geconfronteerd werden met een aanval door wolven en er zijn al helemaal geen gevallen bekend van mensen die omkwamen als gevolg van een aanval door wolven.

In 2008 besloten de Zwitserse dierentuinen samen iets te doen tegen al dit soort “broodje aap” verhalen. Vooral in de eerste jaren dat de wolven gesignaleerd werden, kwamen er meldingen van schapen die gedood waren door een wolf. Wolven leven in familieverband. Jonge wolven van anderhalf, twee jaar oud verlaten de troep om hun eigen territorium te vinden en daar met een andere wolf een nieuwe troep te beginnen. Zolang dat eigen territorium en een eigen maatje niet gevonden is zwerft de wolf alleen rond. Zijn voedsel bestaat dan vooral uit kleiner wild en gevogelte, in zijn eentje vormt hij geen partij voor een volwassen ree of wild zwijn. Maar een schaap in een keurig netjes afgezet stukje terrein vormt dan een buitenkansje! Honden die met hun baas op een toeristisch wandeltochtje meeliepen hadden dat al eerder ontdekt!
Zo ontstond al snel het beeld van de moordende wolf. Met als gevolg dat steeds vaker de eis te horen was dat de wolven afgeschoten moesten worden. Illegaal werd daar ook gehoor aan gegeven, in die jaren was Zwitserland het land waar de meeste wolven werden doodgeschoten. En dat terwijl de wolven wettelijk beschermde dieren zijn en er een stevige boete plus een jaar gevangenisstraf op het neerschieten van een wolf staat.

Terwijl de dierentuinen met een campagne begonnen om het publiek te informeren over het werkelijke leven en gedrag van de wolven kwam de overheid met een subsidiepotje. Schapenhouders werd verzocht om hun omheiningen te verwijderen en weer als vanouds kuddes schapen te vormen. Die methode was allang verdwenen, schapenhouders hielden er hooguit nog twintig schapen op na en die lieten ze grazen op een omheind veldje. Zo bespaarden ze zich ook een herdersjongen. En het was minder werk.
De subsidie was niet bestemd voor het verwijderen van het prikkeldraad van de schapenveldjes. De subsidies waren bestemd voor iets anders dat men ook alleen nog maar uit herinneringen kende; herdershonden !

En dit blijkt in de praktijk goed uit te pakken. Een grotere schaapskudde biedt op zich al meer bescherming voor ieder schaap. De honden die meelopen met de kudde waken over hen en tolereren wolven of andere honden niet in hun nabijheid. En toeristen vinden het nog idyllisch ook. Iedereen blij. En misschien dat dit ook bijdraagt om al die rare verhalen over wolven eindelijk uit de wereld te helpen.

Tom Verhoeven
Auvergne, lente 2012            

Geen opmerkingen:

Een reactie posten